Φεῦ! φεῦ! ὁ μέγας, ὁ ταχὺς ἐτιθασσεύθη λέων.
Κατέπεσεν ὁ γεραρὸς μονάρχης τῶν ὀρέων.
Αἱ χαῖται πίπτουν χαλαραὶ τῶν ἀνδρικῶν του ὤμων,
Καὶ ὁ θολός του ὀφθαλμὸς δὲν πνέει πλέον τρόμον.
Εὐρεῖαν θέλει ἔκτασιν ὁ ἄνεμος νὰ πνέῃ,
Κ’ ἡ θάλασσα νὰ ῥέῃ·
Ὅταν δὲν ἔχῃ πλέον τι ἡ φλὸξ νὰ ἐπιβόσκῃ,
Συστρέφεται καθ’ ἑαυτῆς, καὶ ἑαυτὴν βιβρώσκει.