Ὦ Θράκη, τὸν ἡδυεπῆ Ὀρφέα ἡ τεκοῦσα,
Τὰς χώρας σου διέρχεται ἡ θλιβερά μου Μοῦσα,
Ἐκ τῆς ὠλένης πένθιμον τὴν λύραν της κρεμῶσα,
Καὶ ὅλας τοῦ μετώπου της τὰς δάφνας ἀποσπῶσα.
Ἂς σὲ θρηνῇ διὰ παντὸς μετὰ φθογγῆς ἐμμούσου
Ἡ λύρα τοῦ υἱοῦ σου,
Ἡ λύρα ἥτις ἔθελγεν τὰ ἄγρια θηρία,
Ἀλλ’ ὄχι τόσον ἄγρια καθὼς ἡ τυραννία!