Ὡς μετὰ ὄμβρον καὶ πολὺν χειμῶνα, ἐκ πυθμένος
Ὁ Τίβερις κατέρχεται θολὸς, ἀγριωμένος,
Καὶ τὰς ἀκτάς του ἀπειλεῖ, καὶ τὰς ἀκτάς του δέρει,
Διότ’ ὑπὲρ τὰ ὑψηλὰ δὲν δύναται νὰ φέρῃ
Ἀπέννινα τὸ ῥεῦμά του, ἢ νὰ τὰ διαῤῥήξῃ,
Καὶ μέγας προχυθεὶς, στρατοὺς καὶ στρατηγοὺς νὰ πνίξῃ!
Ἐκεῖ εἰς τοὺς εὐδαίμονας ἀγροὺς τῆς Λομβαρδίας
Τὰ νῶτα στρέφουν οἱ αἰσχροὶ στρατοὶ τῆς τυραννίας,
Τὰ νῶτα εἰς τὸν φοβερὸν τῆς Ἰταλίας Ἄρην.
Ὁ Πίος χέει ἐπ’ αὐτοῦ τὴν ἱεράν του χάριν.[1]
Θεοῦ ὁ νέος Μωϋσῆς παραγγελίας ἔχει,
Καὶ ἂν δὲν κάμνῃ θαύματα, καὶ μάννα ἂν δὲν βρέχῃ.
Ἀλλ ἂν δὲν εἶδεν εἷς Χωρὴβ τὴν καιομένην βάτον,
Εἶδε τοὺς δούλους ἀδελφοὺς αὐτοῦ· τὰ δάκρυά των
Συνανεμίχθησαν ὁμοῦ, πρὶν ἀναβῇ τὸν θρόνον,
Τὸν θρόνον ὅπου πρὸ αὐτοῦ διὰ μακρῶν αἰώνων
Ἡ σκληροκάρδιος τρυφὴ, ἡ ἀναιδὴς κακία,
Ὁ τύφος, ὁ ἐγωϊσμὸς, ἡ δεισιδαιμονία
Ἐδέσποσαν ὑπὸ σεμνὸν ἀρχιερέως σχῆμα
Δοῦλον λαὸν ὅστις αὐτὰς τὰς μάστιγας ἐτίμα.

Νεάπολις, Νεάπολις! εἰς τὰς ἀκτάς σου ποία
Ζοφώδης νὺξ καὶ οἰμωγὴ ἀνθρώπων ἀπαισία;
Μὴ τὸ βαθὺ Βεσούβιον ἐκ νέου ἐξεῤῥάγη,
Καὶ ἄλλας πόλεις ἔρχεται ἡ λάβα του νὰ φάγῃ;
Σῶμα μὲ σῶμα, ἀπνευστεὶ, δι’ ὅπλων, δι’ ὀδόντων,
Μάχονται καὶ ἀνακινοῦν ἀέρα, γῆν καὶ πόντον
Ὁ δαίμων τοῦ πολιτισμοῦ καὶ τῆς ἐλευθερίας
Κ’ ὁ δαίμων τοῦ δεσποτισμοῦ καὶ τῆς κτηνώδους βίας,
Ὁ κῆπος τῆς Ἐδὲμ, ἡ γῆ τῶν μύρων καὶ ζεφύρων
Καὶ τῶν ἐρωτικῶν παλμῶν καὶ τῶν τερπνῶν ὀνείρων,
Ὅπου μὲ μαῦρα ὄμματα ὡραῖαι Ἰταλίδες
Σὲ νεύουν καὶ τὸν οὐρανὸν μὲ τὰς τρυφάς του εἶδες,
Ὅπου ἡ λόγχη σκωριᾷ καὶ εἶν’ ὀκνηρὰ τὰ ἔχθη,
Παλαίστρα συμφορᾷς, σκηνὴ τοῦ τρόμου ἐξελέχθη.
Ἡ νὺξ δὲν ἐπισπᾷ ἐκεῖ, τῶν ἡδονῶν ἡ ὥρα,
Κατόπιν κώμους καὶ φαιδρὰς καθαρῳδίας τώρα·
Καὶ ὅταν φέρουσα τὸ φῶς δειλὴ αὐγὴ προβαίνῃ,
Μ’ αἷμα τὸν δρόμον τ’ οὐρανοῦ ἀντὶ μὲ ῥόδα ῥαίνει.
Ὡς δράκων μέλας εἰς λαιμὸν παρθένου ἁβροτάτης,
Ἐνῷ κοιμᾶτ’ αὐτὴ, περνᾷ, κ’ ἀθῶος ἐξ ἀπάτης,
Συστρέφεται ὡς ὀρμαθὸς σμαράγδων καὶ ὑφέρπει
Παντοῦ, διότι ἡ ἰκμὰς τοῦ σώματος τὸν τέρπει·
Ἀλλ’ ἂν κινήσῃ ἐλαφρὰ ἕν μέλος της ἐκείνη,
Τὴν ἔπνιξεν ἐλελιχθεὶς καὶ ἄπνουν τὴν ἀφίνει·
Ὁμοίως, ὦ Νεάπολις, καὶ σὲ ὁ τύραννός σου
Σ’ ἐφείδετ’ ὅσον ὁ βαθὺς διήρκει λήθαργός σου,
Ἀλλ’ ἅμα ἔδειξας πῶς ζῇς, ὦ τάλαινα, φρυάττων,
Μιαιφονώτατος, σφαγῆς σ’ ἐνέπλησε κ’ αἱμάτων.
Πλὴν χαῖρε, χαῖρε, ὦ σεμνὴ, ἁγνὴ Ἐλευθερία·
Νικᾷς, καὶ τῶν λαῶν ἰδοὺ κατέστης ἡ θρησκεία.
Ἡ οὐρανία σου λαμπὰς εἰς τῆς νυκτὸς τὸν ζόφον

Φαίνουσα πρῶτον εἰς ψυχὰς ὀλίγων φιλοσόφων,
Ἔγινεν ἤδη γυναικῶν καὶ τῶν παιδίων κτῆμα.
Ὁ μάρτυς μάρτυρα καλεῖ, τὸ θῦμα καλεῖ θῦμα.
Οὕτως ἐμπρὸς τῶν ἀπηνῶν τῆς Ῥώμης Ἀνθυπάτων
Παρθένοι φέρουσαι στολὴν τὴν ὡραιότητά των,
Καὶ εἰς τὰ στήθη θλίβουσαι τὸν πάσχοντα θεόν των,
Περιεφρόνουν καὶ πυρὰ καὶ στόματα λεόντων.
Καὶ ὅσον ἔῤῥεεν εἰς γῆν τὸ αἷμα τῶν σφαγίων,
Ἡ φάλαγξ πλείων τῶν πιστῶν ἀπέβαινε καὶ πλείων,
Καὶ ηὔξησε κ’ ἐπλήρωσε τῆς Μοναρχίας ὅλης
Τὰς πόλεις τῆς Ἀνατολῆς, τῆς Δύσεως τὰς πόλεις,
Καὶ οἴκους τοὺς Καισαρικοὺς, καὶ στρατηγῶν τοὺς λόχους,
Καὶ τέλος τοὺς θεοὺς αὐτοὺς τῆς γῆς τοὺς ἀγερώχους
Ἠνάγκασ’ ἐκ τοῦ θρόνου των πρηνεῖς νὰ καταβῶσι,
καὶ τὸν θεὸν τοῦ πένητος θεόν των ν’ ἀσπαθῶσι.