Πλὴν τώρα ὅπου στήσωμεν τὸν μαῦρον ὀφθαλμόν μας,
Καὶ ὅπου τοῦ ὁρίζοντος στραφῇ τὸ πρόσωπόν μας,
Ἡ αὖρα ἥτις ἔρχεται μᾶς ψιθυρίζει θρῆνον,
Καὶ ἀπὸ δάκρυα ὑγρὰ ὑπάρχει τῶν Ἑλλήνων.
Παντοῦ δὲ ὅπου ἄνθη μας τὴν γῆν κατακοσμοῦσιν,
Ἐκεῖ περινοστοῦσιν
Ὀθωμανοὶ παρόμοιοι μὲ ἔθνος βρυκολάκων
Ὅσοι τοὺς ζῶντας ἐνοχλοῦν ἀφήσαντες τὸν λάκκον.