Εἰς τῆς νεότητος τῆς πρώτης
Τοὺς χρόνους τοὺς τρισευτυχεῖς,
Σύντροφον εἶχα πιστὸν φίλον,
Μιᾶς πατρίδος καὶ ψυχῆς.

Μακρὰν τῆς τύρβης τῶν ἀνθρώπων,
Ἐλεύθεροι ὡς τὰ πτηνὰ,
Περιετρέχομεν λειμῶνας,
Δάση, κοιλάδας καὶ βουνά.

Αἱ ἐξοχαὶ ὁμοῦ μᾶς εἶδαν
Τοῦ εὐφροσύνου Κουκλουζᾶ,
Τοῦ εἰδυλλιακοῦ Βουρνόβα
Καὶ τοῦ ῥοδοστεφοῦς Βουζᾶ.[1]

Κ’ αἱ ῥοδοδάφναι εἰς τὰς ὄχθας
τοῦ Μέλητος τὰς παμφαεῖς,
ὅπου τὸν Ὅμηρον παιδίον
ἐθήλαζεν ὴ Κριθηΐς.

Τῆς φύσεως ἡ ὅρασίς μας
Ἦτο καθρέπτης φαεινὸς,
Καὶ αἰσθημάτων ἡ ψυχή μας
Ἀπέραντος ὠκεανός.

Τῆς αὔρας παρηκολουθοῦμεν
Τοὺς μυστικοὺς ψιθυρισμοὺς,
Καὶ τῶν νεφῶν εἰς τοὺς δρυμῶνας
Τοὺς αἰφνιδίους σκιασμούς,

Τῆς φιλερήμου εἰς τοὺς θάμνους
Τρυφόνος τὴν δειλὴν φθογγὴν,
Καὶ τῶν γεράνων εἰς τὰ νέφη
Τὴν μετοπωρινὴν κλαγγήν.

Ὁ φίλος ἔκτοτε ἐκεῖνος
Ἀλλοίαν ἔκλεξεν ὁδὸν,
Καὶ τῆς τυφλῆς θεᾶς τὸν εἶδα
Ἔνθερμον λάτρις κ’ ὀπαδόν.

Ἐγὼ τὰς ἔξεις τὰς ἀρχαίας
Ἀείποτε διατηρῶ,
Εἰς κλίματα μετέβην ἄλλα,
Πλὴν τὴν αὐτὴν ψυχὴν φορῶ.

Καὶ παρακολουθῶ τῆς αὔρας
Τοὺς μυστικοὺς ψιθυρισμοὺς,
Καὶ τῶν νεφῶν εἰς τοὺς δρυμῶνας
Τοὺς αἰφνιδίους σκοτασμοὺς,

Τῆς φιλερήμου εἰς τοὺς θάμνους
Τρυγόνος τὴν δειλὴν φθογγὴν,
Καὶ τῶν γεράνων εἱς τὰ νέφη
Τὴν μετοπωρινὴν κλαγγήν!