Κι’ ἀλλοίμονο μέσα σ’ αὐτὴ ἀνίσως ἀρρωστήσῃς·
σὰν σκύλος ὁλομόναχος τὰ μάτια σου θὰ κλείσῃς·
τὸ χῶμα θἄχῃς στρῶμά σου καὶ λύχνο τὸ σκοτάδι·
θὰ κατεβαίνῃς τρέμοντας σκαλὶ-σκαλὶ στὸν ᾍδη.
Θενὰ σὲ τρώγῃ ὁ πυρετός, ἡ δίψα θὰ σὲ πίνῃ
κι’ ὁ Χάρος θενὰ σὲ τραβᾷ καὶ πάλι θὰ σ’ ἀφήνῃ!