Μοῦ φέρνει ὁ λοκάντατζης μιὰ μπόλικη πορτσιόνα,
καὶ μιὰ στιγμὴ τὸν πόλεμο καὶ τἄλλα λησμονῶ...
μὰ ἔξαφνα θυμήθηκα καὶ τὸν χρυσοῦν αἰῶνα,
καὶ τότε πιὰ ἐνόησα στ’ ἀλήθεια πὼς πεινῶ,
τί ἄνθρωπος ὁ Περικλῆς... τι δόξα αἱ Ἀθῆναι!...
ἀλλὰ θαρρῶ καὶ τὸ φαγὶ πὼς ἄσχημο δὲν εἶναι.