Ἄνω ὀξείας κορυφῆς τῶν Ἄλπεων, εἰς μέρος σχεδὸν ἔγγιζον τὴν ἀρχὴν τοῦ ἀχανοῦς αἰθέρος, σμαραγδοπτέρυξ ἀετὸς τὸ βλέμμα περιστρέφων εἶπε: «Τίς ζῇ καθὼς ἐγὼ ἐπάνω τῶν συννέφων;» - Ἐγώ! Ἠκούσθη φωνή τις μὲ ἀλαζόνα τόνον, μωρὸν πτηνόν· νομίζεις σὺ ἐδῶ πὼς φθάνεις μόνον;» Στρέφει γοργῶς ὁ ἀετὸς παντοῦ τὰ βλέμματά του, εἶδε ζωΰφιον χωλόν, τὸν σκώληκα σιμά του. - Πῶς ἠδυνήθης, ἔκραξε μὲ ἔκπληξιν βαθεῖαν, νὰ ἔλθῃς, ὅπου ἵσταμαι τὴν ὅρασίν μου τέρπων, καὶ εἰς τὴν κορυφὴν αὐτὴν ν’ ἀνέβῃς τὴν ὀξεῖαν, εἰς ἢν ἀνέρχομαι ἐγώ;» Κ’ εἶπεν ἐκεῖνος: «Ἔρπων»