Τέλος εποχής κι όλα αλλάζουν
ζωής αναμνήσεις μελαγχολία στάζουν.
Σωρός τα ρούχα στου δωματίου την άκρη
δικά σου δικά μου σκουπίζω το δάκρυ.

Λύγισα κι ας ήταν για λίγο
λύγισα και δεν το κρύβω,
μέσα μου ένα πεδίο μάχης
εγώ κι η ψυχή μου αστυνόμος κι αντάρτης.

Ποιος νικάει δε θέλω να ξέρω
έτσι κι αλλιώς εγώ υποφέρω.
Ποια κίνηση, ποια άξιζε να κάνω
να σε αγαπούσα λίγο παραπάνω.

Ποιος νικάει δε θέλω να ξέρω
έτσι κι αλλιώς να γυρίσεις δε θέλω.
Ποια λόγια σου `κρύβαν αλήθεια
άραγε ήμουν απλά μια συνήθεια.

Χάθηκε ο ήλιος τα σύννεφα οργιάζουν
ακτίνες φωτός που χρώματα αλλάζουν.
Είναι οι σκέψεις μου εκείνες
που με διχάζουν εδώ και μήνες.

Στο χρώμα του γκρι όταν σκέφτομαι εμένα
στο κόκκινο του πάθους τα όνειρά μου για σένα.
Κουράστηκα πια να κάνω κουράγιο
φαντάζει ο κόσμος δωμάτιο άδειο.

Ποιος νικάει δε θέλω να ξέρω
έτσι κι αλλιώς εγώ υποφέρω.
Ποια κίνηση, ποια άξιζε να κάνω
να σε αγαπούσα λίγο παραπάνω.

Ποιος νικάει δε θέλω να ξέρω
έτσι κι αλλιώς να γυρίσεις δε θέλω.
Ποια λόγια σου `κρύβαν αλήθεια
άραγε ήμουν απλά μια συνήθεια.

Ποιος νικάει, ποιος τολμάει,
ποιος πονάει, ποιος αγαπάει.