Κρατούσε τις σιωπές της στις εσοχές
των πραγμάτων, εκεί που μόνο

αυτή ήξερε να ακούει σαν
από το υπερπέραν, τις μελωδικές
φωνές της τρέλας της.

Κι εκείνος προσεκτικά
άκουε
της θλίψης της την ηχώ
σαν αναφιλητό που απομακρύνεται
στα αδειανά φαράγγια της αδιαφορίας.
Δεν μπορούσε στις εσοχές
των πραγμάτων να ψάξει.

Η άγνωστη πραγματικότητα
είναι ξένη, λίγοι την έχουν καταλάβει
γι αυτό είναι:
Δυστυχισμένοι και
πάντοτε τους μένουν
μονάχα σκεπτικοί.