Και εγώ άξαφνο πτώμα
πού σηκώνεται
στους λυγμούς των κολάφων
κατηχούμενος θαμπωμένος
στο ντάλα του μεσημεριού
στην έξοδο του φεγγίτη.
Ιδού εγώ με το στόμα
πελιδνό της αυγής
στο κατώφλι του άσματος
του οραματικού
ορθός
μες’ στον ιδρώτα της αγωνίας.