Κι αναρωτιούνται για το βασικό
γι’ αυτό πού αξίζει
ακόμα να δοθείς,
βλέπουν τα λίγα
πού έπραξαν
στο μονοπάτι το μυσαρό
πού αφήνουν.
Η σκιά πιότερο απ’ το λάφυρο
φτωχοί μου άνθρωποι
για το μέλλον
πού σε κανένα δεν ανήκει
μικροί μου πού παίζετε στο δρόμο
παιδιά τι ανείπωτη συμπόνια
έχω για σας.