Σκόρπιες σκιές στις κρεμασμένες σου κουβέρτες,
στο μπαλκόνι,
σκέπαζαν και ψες τα όνειρά σου.

Σκόρπιες σκιές γαντζωμένες αιωρούνται,
ξεφτίζουν
πάνω απ’ τα κεφάλια των περαστικών,
μαύρα σύννεφα που απειλούν
να πλημμυρίσουν τη μέρα με φαντάσματα.

Μαύροι εφιάλτες, καπνός κι αιθάλη
πάνω απ’ το λιμάνι-
απ’ τα μπαλκόνια της πόλης,
απ’ τις κρεμασμένες κουβέρτες δραπετεύουν.

Τα όνειρα των λιμανιών μαυρίζουνε
τους ουρανούς
σαν ξεπετάγονται από βασανισμένη
ξαγρύπνια
γνοιασμένου ανέργου κι απλήρωτης
πόρνης.

Είδα, ψες, εκείνο τ’ όνειρο που τριγύριζε
στο δρόμο για ώρες,
τ’ όνειρο του κουρασμένου στρατοκόπου.

Σκόρπιες σκιές στις κρεμασμένες κουβέρτες,
στο μπαλκόνι,
νοτίζουνε στην υγρασία,
τυλίγονται μες στην ομίχλη,
ακροβατούν στην πνευμονία του χαμάλη,
στο χαμένο γάντι που παράπεσε στων τραβεστί
τα στέκια.

Σκόρπιες σκιές στις κρεμασμένες σου κουβέρτες,
στο μπαλκόνι,
βρίσκονται και ζευγαρώνουν
με τις σκιές του γείτονα του πάνω ορόφου
κι όλο τιναζεις και ξανεμίζεις
ξεθυμασμένες ανάσες οργασμού.