Τότε μεγάλωσα ξανά και είπα:
Σα να `ζησα κιόλας πολύ.
Σ’ αναίτιες ζωές, σ’ αλλόκοτες αιρέσεις.

Καιγόμουνα παντού. Καπνίζω ακόμα.
Με το πρόσωπο ωχρό απ’ αυτά
Που δεν μπορώ να δω
Και με κοιτάνε.

Είχα μια πόρτα πρώτα.
Μετά, ένα παράθυρο.
Τώρα, καταπακτή.

Και το πηγάδι είμαι
Κι αυτό που σκύβει μέσα
Και τ’ αντλούμενο

Κι αυτό που έρχεται
Να σπρώξει-