Είσαι γυναίκα φίλου μου,
τι τρομερό, φαντάσου,
παντοτινά σαν ένοχος,
θα κρύβομαι μπροστά σου.

Ο έρωτας που μ' άναψες,
βουβό θα μείνει κλάμα,
είσαι γυναίκα φίλου μου
τι συμφορά, τι δράμα!

Τη γιατριά στον πόνο μου,
κανείς δεν περιμένει,
γιατί είναι αγάπη ένοχη
και καταδικασμένη.

Μονάχα πια στο θάνατο,
θα βρω παρηγοριά μου,
είσαι γυναίκα φίλου μου
και πνίγω την καρδιά μου.