Στη στάση στέκω
παγωμένος τα χαράματα
άλλη μια μέρα το κορμί μου στο χακί.

Μα είναι οι νύχτες
που γιατρεύουνε τα τραύματα
όταν στα πόδια σου πετάω τη στολή.

Στέκω σκοπός
στης αγκαλιάς σου το μυστήριο
με την καρδούλα μου σε επιφυλακή.

Στο άσπρο στήθος σου
ξεχνάω το μαρτύριο
και στο κορμάκι σου ιππεύω μια ζωή.