Χρωμάτισες το Διγενή
με τις αναπνοές σου
και στη πορφύρα που φορεί
γράφεις τις αρετές σου.

Λεπτό του δείχτη μου λέει από κει
η ώρα δεν περνάει
βουλιάζει ο χρόνος στο κενό
πίσω δεν γυρνάει.

Ο ίσκιος γράφει σώματα
που είναι το δικό σου,
στον τρούλο της Αγιά-Σοφιάς
κοιτώ το πρόσωπο σου.

Θηλάζει η γη τον ουρανό
κι εγώ στη μέση πέτρα.
Σηκώνω βλέμμα αλμυρό
και τα καρφιά μου μέτρα.

Κωσταντινάτο μου φλουρί
θαυματουργή εικόνα
σε φίλησα κι είπα ζωή
θέλω να ζήσω ακόμα.

Ο ίσκιος γράφει σώματα
που είναι το δικό σου,
στον τρούλο της Αγιά-Σοφιάς
κοιτώ το πρόσωπο σου.