Οι μέρες πέρασαν,
ίδιες απαράλλαχτες, έπεσαν η μία πάνω στην άλλη,
έπεσα και εγώ, χάθηκα μέσα τους.
Εξαφανίστηκε η μορφή μου από όλους,
εξαφανίστηκε και η σκέψη μου και εμφανίστηκε ξανά καιρό μετά.
Ήρθε και ήρθες και εσύ μαζί της,
πιο ζωντανή σκέψη και εσύ σαν ζωντανή.
Ζωντανός εφιάλτης,
τόσο που είπα θα μπουν στην θέση τους τα πράματα,
τότε που είπα πως τα είχα βάλει όλα σε μία ταξη,
όταν ήμουν έτοιμος, να αφήσω πίσω όλες αυτές τις μέρες,
να τις αφήσω να χαθούν πίσω και να εμφανιστώ εγώ μπροστά.
Μα όχι,
είσαι εσύ μπροστά
και πέφτω πάλι
και χάνομαι ξανά, μέσα στις μέρες
και στο ατέρμονο μέτρημά τους.