Πως, θα ξαναβγούμε έξω στο φως
να ξαναβρώ τις ρίζες μου να κρατηθώ.
Πως, θα ανθίσουνε τα σύννεφα
να στείλουνε το μήνυμα, σε μπλε ουρανό.

Δες, σκούριασαν τα όπλα τους για δες
και δεν μπορούνε να σου πουν πια ότι φταις.
Πιες, είναι νερό η αγάπη, πιες
και όσο κυλάει θα είμαστε εμείς, οι νικητές.

Πως, φτιάξαμε ερήμους θάλασσες
ποιήματα στα χαλάσματα, μες στις κραυγές.
Δες, τα μάτια μας έγιναν φωλιές
που έκρυψαν τις δικές τους τύψεις και ενοχές.

Δες, σκούριασαν τα όπλα τους για δες
και δεν μπορούνε να σου πουν πια ότι φταις.
Πιες, είναι νερό η αγάπη, πιες
και όσο κυλάει θα είμαστε εμείς, οι νικητές.

Δες, δεν αρκούν πια οι σιωπές
πως στο λαιμό τους γίνονται οι λέξεις θηλιές
Βγες, απ’ το λαγούμι σου έξω βγες
στους δρόμους αλλάζουν οι εποχές, μες στις φωτιές.

Δες, σκούριασαν τα όπλα τους για δες
και δεν μπορούνε να σου πουν πια ότι φταις.
Πιες, είναι νερό η αγάπη, πιες
και όσο κυλάει θα είμαστε εμείς, οι νικητές.