Πλημμύρα σεληνόφωτου στο φεύγα σου απάνω,
αντανακλά επίμονα ότι από σένα χάνω.
Αμέτρητες ανατολές εικόνες φορτωμένες,
με γεύση από γλυκό κρασί και πίτες μελωμένες.
Μπλε τ’ ουρανού, της θάλασσας, χρυσό του ελαιώνα,
μαζί το εντός μου κόκκινο συνθέτουν την εικόνα.

Μετράω λύπες και χαρές, στιγμές που έχουμε ζήσει
και μια ρυτίδα ενθύμιο που εσύ μου’ χεις χαρίσει.

Γυαλί σπασμένο η σκέψη μου, στης νύχτας τα γινάτια,
το λόγο μου γυρεύουνε της θύμησης τα μάτια.
Ψιλή κουβέντα αρχινώ εγώ με το φεγγάρι
και τη θωριά μου δίνω του μαζί του να την πάρει.
Να ταξιδέψω μέσα του, λίγο να δραπετεύσω,
σε πολιτείες μυστικές, αγάπες ν’ αγναντέψω.

Μετράω λύπες και χαρές, στιγμές που έχουμε ζήσει
και μια ρυτίδα ενθύμιο που εσύ μου’ χεις χαρίσει.