Ένα αιφνίδιο σουτ του Μητρομάρα
και η πρώτη κόκκινη σταγόνα
έπεσε, από τη μύτη μου, στο πέταλο "δεν σ’ αγαπούν".
Πρέπει να έκλαψα πολύ κι ύστερα ένιωσα
ότι ερχόμουν από αλλού και δεν πήγαινα
όπου πίστευαν οι άλλοι.

Από τότε οι Κυριακές μου νυχτώνουν νωρίς,
χάνονται μέσα στη φωνή του Φώσκολου και του Γιαννακάκη.
Μόνο που δεν αντέχω την απορία των πολλών
όταν τα αφηγούμαι αυτά,
μοιάζουν σαν ν'ακούν 1+7=υποκείμενον του ειμί.