Α! Χρόνια που είχα να βρεθώ σ’ ένα μπαλκόνι
που μύριζε ο δρόμος έρωτα και βασιλικό,
η θωριά του φεγγαριού μπρος σου να βαλαντώνει
κι έκανε το άρωμα σαφώς μεθυστικό.
Να σου κρατώ το βλέμμα σου, σε βλεφάρων λυγμό,
και να φιλώ τα μάτια σου χωρίς να τα’ χω αγγίξει
να σε κοιτώ με θάμπος σαν λιμανιού απανεμό
δέντρων τα φυλλώματα με τα άστρα των ουρανών στα μάτια σου είχαν σμίξει.
Α! Χρόνια είχα να βρεθώ στο ωραίο αυτό μπαλκόνι
ξαρματωμένη εγώ ξωθιά, μιας άλλης πολιτείας
παρέα μου τα σφαλιστά κι ένα μικρό τριζόνι
κι η παρουσία σου για με κατέστη ναός λατρείας.
Να βλέπω περίλυπη αυτή μας τη φορά
να `ναι της δροσιάς η στάλα, πρώτη και τελευταία
σαν φίλησα το τριζόνι, σταυρωτά, κίνησε τον Βορρά
κι ευχόμουν τόσο μέσα μου, στιγμή να `ναι απευκταία.
Α! Χρόνια είχα να βρεθώ πίσω, στον κόσμο ετούτο
τα βρήκα όλα γνώριμα, όσο και αλλαγμένα
της τρυφερότητας για σε να σπαταλώ τον πλούτο,
ήμουν αλλαγμένη εγώ για σε όσο κι εσύ για μένα.