Στον ύπνο ζει μονάχα η ψυχή.

Η έξω ανάσα παύει και εγείρεται

η άλλη, η μέσα.

Και πιάνει σιγανά να ιστορεί.

Είναι ωραίο να τη βλέπεις μες στο χιόνι

που είμαστε τις νύχτες όταν πέφτει

η θερμοκρασία του σώματος κι αρχίζουν

να αχνίζουν τ’ ανεπαίσθητα.

Γι’ αυτό μας επισκέπτονται με τόση

φυσικότητα οι νεκροί, το κρύο

μας φέρνει πιο κοντά, έτσι ξυπνάμε

το πρωί με άσχημο

χνώτο με τα στόματα

γεμάτα θανατίλα.