Ναι, κάποιο βράδυ θα γίνω δέντρο
για να σπουδάσω τη σιωπή των αιώνων.
Τόσα ταξίδια που δεν ξεκίνησα, περιμένοντας γυρισμούς,
περιμένοντας δικαιώσεις, τα ορθρινά πουλιά,
τους πρωινούς εργάτες, ακέφαλους μέσα στα κασκέτα τους,
φλύαρους όσον οι μαργαρίτες και οι σουγιάδες των εραστών
που μνημειώνουν τη Στιγμή, ναι μόνον αυτή υπάρχει,
γιατί το τώρα έγινε ήδη πριν
και το αύριο δεν ξέρουμε αν θα ανθίσει,
γεμάτο πτώματα στα αβαθή, με προσμονές
που φτύνουν τη ματαίωση,
όπως ένας αρσενικός ιππόκαμπος τα παιδιά του.
Ναι, κάποιο βράδυ θα γίνω δέντρο,
γεμάτο άστρα κι αηδονολαλιές.