Και, γυμνητεύοντες, οι δια Χριστόν Σαλοί
Και οι αρχαίοι στυλίτες,
Τη μονολόγιστη υποψιθυρίζοντες ευχή,
Ασκούν το διακόνημά τους:

Μ’ ένα σφουγγάρι που’ βρεξαν στα δάκρυά τους
Γυαλίζουνε τ'αστέρια, κάνουν το φεγγάρι πιο λαμπρό,
Να του μιλούνε τα παιδιά, το δρόμο να τους φέγγει.

Εκείνοι ζουν
Την απερίγραπτή τους Χαρμολύπη,
Τη Χάρη -Φως που τη σκοτία καταργεί
Και το, ένσαρκα αγγελικό, τους ντύνει Σχήμα.