ΛΟταν
-μετεξεταστέοι, καθισμένοι
μέσα σε μια μήτρα από χαλκό
αφορισμένοι
να σερνόμαστε
πάνω στη διαθλαστική συρραφή του χρόνου—
επιστρέφουμε σαν γλάροι

η τραγωδία της ανθρωπότητας
θα έχει σταματήσει
την ξέφρενη αναπαραγωγή της

τα ακροδάχτυλα του κυπαρισσιού
θα χαϊδεύουν στοργικά
το οδοιπορικό του άσπρου λύκου

δε θα βυθιστείς ξανά
σε τοξικό έδαφος
ανεξήγητης ανησυχίας

μια φέτα άγουρο πεπόνι
και μια τρύπια ομπρέλα
θα αιωρούνται πάντα στο ταβάνι

το πέτρινο βιολί
δε θα γδέρνει πια
τις θολές βιτρίνες των ημερών σου

άχρονη η κοσμική ανάσα
θα πάλλεται μέσα στους νευρώνες του ροδοπέταλου

ένα γερασμένο υπογάστριο
δε θα είναι πια το θέμα
ούτε και η συναισθηματική υπερβολή
μια κακή απομίμηση έρωτα
οι φίλοι σου δε θα δεξιώνονται την ευτυχία τους
προσφέροντας κατεψυγμένα φιλέτα

θα καθρεφτίζεις με θάρρος τη βασανιστική σου μυωπία
στα πόδια του αγάλματος

και τότε
δε θα υπάρχει καμία δικαιολογία για να βρεις
ότι δήθεν δε σ’ αφήνουν να ζωγραφίσεις.