Τότε εσηκώθη μέγας θόρυβος κι εστάθη
επάνω από τα δρώμενα ο άνεμος.
Σαρώθηκαν οι χάρτες και σκορπίστηκαν
οι ίλες του ιππικού,
οι πελταστές και οι τοξότες.
Βγήκε από τη σκόνη η τροφός
με πετρωμένο στο βυζί το γάλα.
Και ήρθε ο φόβος μέσα από τις λέξεις·

τόσες χιλιάδες οι νεκροί·
τόσοι οι που αφήσανε τα χέρια και τα πόδια στα πεδία·
τόσοι οι τόποι που δεν υπάρχουν πια:
οι ιεροί Δελφοί, η Καρχηδόνα,
η Σαμαρκάνδη της Ανατολής.

Και κόπηκε στα δύο η ορχήστρα,
εκεί όπου θρηνούσε ο χορός:
έμολες, έμολες, ώ χρόνιος αμέρα,
έφτασες όπως το προείπαν οι τυφλοί·
τώρα ποιοι είναι οι χρησμοί που θα μας σώσουν,
στόμα της μάγισσας χωρίς φωνή,
ποιοι οι βωμοί και ποια τα σφάγια,
ποιες οι σπηλιές της Άρτεμης
που μόνιαζαν οι άρκτοι.

Τη νύχτα ακούστηκε το έντρομο μουγκανητό των ζωών,
το σύρσιμο των άχρηστων ποδιών στο ανασκαμμένο χώμα.
Τη νύχτα που ήρθε, το παιδί ονειρεύτηκε,
έξω απ’ την πόρτα, έξω απ’ το σπίτι, πέρα από την αυλή,
ένα ποδήλατο με τέσσερις ρόδες,
ένα ποδήλατο με αστραφτερά, νικέλινα φτερά.