Έπρεπε οπωσδήποτε να δει με τα μάτια του

να ψηλαφίσει τις πληγές, τους μώλωπες

τις δαγκωνιές της σμέρνας και του χρόνου

αλλά και πάλι παρέμενε αμετάπειστος∙

όχι δεν ήμουνα εγώ εκείνος

ένας αγύρτης ήμουν

επικαλούμενος αναίσχυντα ως μάρτυρες τα χρόνια

που τάχα μ’ έκαναν αγνώριστο.

Δε θα του ρίξω άδικο

πώς να πιστέψει πως ήτανε στο πλάι μου

όταν περπατούσαμε γυμνοί πάνω στα κύματα

και η ενανθρώπιση του Λόγου

λάβαινε σάρκα και οστά

στη νιότη και τα ποιήματά μας.

Γυμνοί πάνω στα κύματα

πριν οι κλύδωνες του καιρού

παραμορφώσουν τα κορμιά μας

πάνω στις ξέρες του αιώνα.