Η μεγάλη κυρία
Των εκατό ετών
Με τα μαύρα τα λέπια
Με την αήττητη οστέινη θωράκιση
Ξαπλώνει ατάραχη στον ήλιο

Περιμένοντας μάταια μιαν απογείωση
Διαπιστώνει ότι ο υδάτινος κόσμος της
Παραμένει υπόγεια σταθερός
Συχνά αναλογίζεται ότι
Χρειάζεται μεγάλη τέχνη για
Να αντέχει την υπερχείλιση
Αοράτων όγκων νερού
Χρειάζεται μεγάλη χάρη για
Να σέρνεται ύπουλα
Πίσω από κάθε υποψήφιο γεύμα
Μεγάλη φήμη για
Να διακηρυχτεί
Το διαβόητο σαρκοφάγο ερπετό
Που ο χρόνος περισσότερο από τα όρνια ευνοεί
Μεγάλη μητρική καρδιά για
Να κρύβει τους απογόνους της
Στα νούφαρα

Μπορεί όμως
Σε μια υπενθύμιση αθωότητας
Να αμβλύνει
Τη γωνία μιας τσουκνίδας
Να ζει ψάχνοντας
Άλλον έναν ονειρικό συνειρμό
Καθώς θα βυθίζεται
Στο πολύτιμο δώρο
Της πλημμύρας

Μπορεί
Να τους αφήσει όλους
Περίεργους, κατάπληκτους
Να τη ρωτούν:
Μήπως έχετε κάτι να προσθέσετε ακόμα
Ένα κροκοδείλιο δάκρυ
Ίσως