Περπατάμε μαζί στην αμμουδιά.
Ψάχνω με αγωνία την ξύλινη εξέδρα.
Δεν βλέπω τον ναυαγοσώστη με το ριγέ μαγιο.
Που όμως τελικά ποτέ του δεν υπήρξε.
Γι αυτό κανείς δεν μας έσωσε από τον πνιγμό.
«Έχω ένα ραντεβού στο εργαστήριο» λες
«θα κάνω λοβοτομή σε βάτραχο για να ξεχάσει».
Τα μάτια σου δεν είναι πια μικρά παγώνια
ούτε κολυμπούν στο μέλι.
Τότε ακούγεται το τσαγερό να βράζει
το τρένο αίφνης ξεκινά
φορώ ένα λευκό ταγέρ
από το τελευταίο βαγόνι σου κουνώ το χέρι.
Ακόμα και ο ύπνος μου σ’ αποχαιρετά.