Να περάσεις τον ουρανό και τη θάλασσα μέσα από ένα δαχτυλίδι-
αυτό είναι ποίηση.
Ν’ ακολουθήσεις τους δρόμους των άστρων,
χωρίς τα βότσαλα του Κοντορεβυθούλη,
να υποκλιθείς στον που ποτέ δεν άλλαξε ηλικία
και τη ζωή του έπαιξε στα ζάρια,
αυτό είναι ποίηση.
Ποίηση είναι το ακοίμητο καντήλι της γιαγιάς Χρυσάνθης,
οι πικροί στοχασμοί για την αρχή και το τέλος,
ένα μικρό χαμομήλι που υποκλίνεται,
το νυχτερινό κορίτσι με τον ανανά στο κεφάλι,
το μαγαζί της λεωφόρου
όπου μπορείς να ζητήσεις "σουβλάκι με γιασεμί".
Ποίηση είναι η άνοιξη στον άλλο
που δεν αποτελεί την, κατά τον Σαρτρ, κόλασή μας
αλλά τη μέγιστη δοκιμασία,
να συναντήσουμε τους προπεπτωκότες
και να ονομάσουμε, μαζί τους, τα άνθη.