Tίποτε δεν βαραίνει περισσότερο από την ελαφρότητα
με την οποία αντιμετωπίζουμε πράγματα σοβαρά,
όπως το σκόρπιο, στη θάλασσα, φεγγάρι
που ζωντανεύει αρχαία καλοκαίρια
ή όσους μας επισκέπτονται τις νύχτες, με την Άρκτο πιασμένη
στα δόντια, σαν ένα κλαδάκι γιασεμιού,
και τον χρόνο, όσος μας απομένει, στο σταμνί:
Το ακουμπούν στα χείλη μας,
πιστεύοντας
ότι θα μας ξεδιψάσουν.
Τίποτε δε βαραίνει περισσότερο από την "Καλημέρα" ενός
καθρέφτη, όταν μας επιστρέφει τη ζωή που ξοδέψαμε
αλλοιωμένη (ο καιρός μένει αδυσώπητος σαν κλαγγή όπλου)
μα εμείς δεν το καταλαβαίνουμε
γιατί πάντα, η ελπίδα είναι η γιγάντια φασολιά
που σ'ανεβάζει στους αιθέρες
και ξεχνάς τ'όνομά σου και θέλεις να σε προσφωνούν
Εκλαμπρότατε.