Παίζω(ζογκλέρ) στα δάχτυλα, τις λέξεις
-τα αβγά των ποιημάτων-
μα η ψυχή τους έχει αλλού ανθίσει
σαν τη μιμόζα την αισχυντηλή,
το μη μου άπτου:
Συστέλλεται στη γη
και απλώνεται, ταυτόχρονα, ουράνιο τόξο,
να πίνουν χρώματα τα πουλιά
και τα παιδιά να παίζουν το σχοινάκι.