Κι αν ο πηλός χαράσσει τον πηλό
Σε μιαν αιμάτινη γραμμή-
Μη το ξεχνάς: Σου έχουνε δοθεί δυο φωτεινές φτερούγες
Για ν'ακουμπάς επάνω τους,
Το σύμπαν να διασχίζεις.

Σου'χει δοθεί μια σπίθα
Την τρέλα μας να κάψεις, την παραφορά
Και τους πικρούς ανέμους.

Κι αν σας μιλώ για τ'άστρα
Είναι γιατί μπορούμε όπως το μαντήλι,
Να ξετυλίξουμε τον Ουρανό.

Παρ'όλο που, σαν το χταπόδι,
Ο φόβος μας τυλίγει.

Προς το παρόν, ας πολεμήσουμε με το τραγούδι
Ας βγάλουμε απ'τις τσέπες μας την Ομορφιά
(Πουλιά, μικρές πυγολαμπίδες κι ανεμοστροβίλους,
Παιγνίδια και χαρταετούς).

Είν’ όλα αυτά μια άμυνα,
Όπως η ερημία και τα ποιήματα.