Είναι κάτι παλιά δωμάτια που θα βαρύνουν
Στα μεγάλα χέρια του Θεού.
Στα τζάμια τους φαίνονται, κολλημένες, αρχαίες φρυκτωρίες
Που κάποτε σήμαναν το αναπότρεπτο.
Στα έπιπλά τους στοιβάχτηκαν βόγκοι, γέλια, μοιρολόγια.
Γριούλες ξεμάτιασαν με λάδι και νερό
Άλλες άναψαν το καντηλάκι των Αγίων.
Απ’ τα παράθυρά τους, κάθε πρωί, πετούσαν
Περιστέρια γεμάτα φως
(Κάποιες σταγόνες του έπεφταν στο πάτωμα
Κι έμεναν ανεξίτηλοι λεκέδες).
Τα βράδια, οι νυχτερίδες κατευθύνονταν
Προς τους άδειους τους καθρέφτες.

Είναι κάποια παλιά δωμάτια,
Γεμάτα από τις προσευχές των παιδιών
Κι από τ'άσπρα χέρια των ερωτευμένων.