Κύριε, άνθρωπον ουκ έχω, ίνα βάλη με εις την κολυμβήθραν
Μέσα στο πλήθος και την Αγορά δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί μου:
Οι ποιητές, κατά κανόνα ευαίσθητοι, κοιτούν τα"ολόγιομα φεγγάρια"
και στενάζουν.Άλλους τους τρυπούν του βίου τα τριβόλια,
"τί θα κάνουμε τώρα;Είναι καιρός κάτι να κάνουμε".
Ένα δεύτερο σπιτάκι, τον έξοχο λόγο μας-δεκαεφτά διαφορετικές αράδες
λένε το ίδιο πράγμα-ο άλλος πίνει και ο τρίτος
δέρνει τη γυναίκα του.Οι έμποροι πουλούν πραμάτεια του χειρίστου είδους
και μετρούν οι Φαρισαίοι πρωτοκαθεδρίες και γονυκλισίες.
Ανάμεσά τους ζω "και άνθρωπον ουκ έχω".
Έρχεται ένα σκυλί, του μιλάω παραπονεμένα,
δεν είναι άνθρωπος να με σπρώξει την κατάλληλη στιγμή,
όταν ο ανάλγητος αρχάγγελος ταράσσει τα νερά.

Κι εσύ, τί με κοιτάς παράξενα;Φέτος η μέρα πέφτει Σάββατο
κι αν είσαι συ ο άνθρωπός μου, θα σε φάνε οι υποκριτές.