Αυτό το αστέρι ίσως και να μην υπάρχει πια,
να΄χει χαθεί, όπως οι παλαιοί ζητιάνοι
-όσοι δεν έπιαναν, τότε, τις εισόδους των ναών,
αλλά, από πόρτα σε πόρτα,
περιφέρανε μιαν αξιοπρέπεια, μια τρυφεράδα
ή όπως οι τουλούμπες με το γλυφό νερό
στις γωνιές των τετραγώνων-κι αυτές έχουν χαθεί-
που ξεδιψούσανε λουλούδια κι ιδρωμένα άλογα.
Αυτό το αστέρι που θαυμάζουμε
που ενδεχομένως βρίσκεται σε μαυσωλείο του θόλου,
μπορεί και να πετάχτηκε απ’ τον κόρφο της χαζοΦταλιώς,
του θηλυκού εκείνου Φάλσταφ, στη δεκαετία του `50,
που τάιζε τους χοίρους της με ψεύτικα μαργαριτάρια,
κλεμμένα απ'το παζάρι, και σ'έβριζε αν δεν της έδινες
μια πενταρίτσα, μυστικά ευχόμενη να μη της δώσεις,
γιατί την τρέφανε οι φωνές και οι κατάρες.
Τ'αστέρια είναι φωτογραφίες από ένα χθες
που υπερβαίνει τα δικά μας όρια
και μόνο
στον Αχώρητο χωρεί,
σφιγμένο
σαν πεταλούδα σε παλάμη.