Είναι φορές που δίνω στ’ αστέρια τα ονόματα όσων έφυγαν-
"δε μπορεί" λέω, "όσοι βγάζουν φτερά, πετούν",
ο πατέρας, αίφνης,
είναι κομήτης , σε αιώνιες τροχιές, γυρίζει τα βράδια,
περνάει με το χέρι του, κάτω απ'το μαξιλάρι,
ένα εικόνισμα της Παναγιάς.
Τα κορίτσια μιας νιότης που χάθηκε, παίρνουν τα πιο παράδοξα
προσωνύμια,
Βερενίκη, να πούμε, Αλκυόνη, Πλειόνη, Ταϋγέτη,
ό,τι περισσεύει απ'τον ουρανό,
ονομάζει τους λυπημένους των δρόμων,
δέντρα, ανεπίστρεπτα χαμένα βλέμματα,
τις κούκλες στις βιτρίνες, τα ελάχιστά μου ταξίδια,
τις λυπημένες άδειες καρέκλες, το νυχτερινό φλοίσβο.
Τα υπόλοιπα είναι μακρινά τραγούδια, μ’ ακατανόητους στίχους.