Ἦταν οἱ νύχτες ποὺ τὰ σκυλιὰ σ’ ἀναγνωρίζανε
ὅταν πηδοῦσες τὸ χαντάκι
κι ἔτρεχες γιὰ τὰ τέρματα τῆς ἄρκτου
σφίγγοντας τοὺς πεσσοὺς στὰ χέρια
γι’ αὐτοὺς ποὺ θὰ χαράζανε στὴ σάρκα σου
μὲ πυρωμένο σίδερο τ’ ἄλλο πρωὶ
ὅσα συνθήματα κι ἐπιγραφὲς
δὲν θὰ προλάβαινες νὰ σημαδέψεις στὰ ντουβάρια.

Δὲν μ’ ἄκουγες ὅταν σοῦ φώναζα
«πρόσεχε λίγο, μὴν τρέχεις ἔτσι γρήγορα
κάποτε θὰ σὲ λησμονήσουν τὰ σκυλιὰ
κάποτε θὰ χυμήξουν πάνω σου
νὰ σὲ κατασπαράξουν»
καὶ ἄλλες παραινέσεις καὶ συμβουλὲς ἐνάρετες
ποὺ βρωμισαν τὰ χρόνια μου
μὲ φρόνηση κι ἀξιοπρέπεια.

Μὰ σὺ δὲν ἤσουνα παρὼν
εἶχες πηδήξει κιόλας τὸ χαντάκι
γιὰ τὰ τέρματα τῆς ἄρκτου
κι ἐνῶ δυνάμωνε ἡ φωνή μου
τὴ σοφή της σύνεση
τὴ δυσωδία της ἔπνιγες
στὸν ἄσπιλο της ἀρετῆς σου ἀσβέστη.