Ποτὲ δὲν βαρυγκόμησα γιὰ τὴν θνητότητά μου,
ὅμως γιατὶ μοῦ εἶναι πεπρωμένο κάθε στιγμὴ
στὸν ὕπνο καὶ στὸν ξύπνο, στοῦ πόθου τὴν ἀγρύπνια
στὴ λησμονιὰ τῆς ἡδονῆς
ν᾽ ἀκούω διαρκῶς τήν ἴδια ὑπενθύμιση
«Μέμνησο, γεννήθηκες θνητὸς»
πάντοτε καὶ παντοῦ ἡ ἀνειρήνευτη ἐντολὴ
ἀκόμη κι ὅταν μ᾽ἔκαιγε ὁ ἥλιος τοῦ μεσημεριοῦ
ἤ τὶς πληγὲς μου δρόσιζαν τὰ κύματα τοῦ Αἰγαίου
μέμνησο, ποτὲ μη λοσμονείς
τη σφαγή των νηπίων, τόν Γολγοθᾶ, τὴν Σταύρωση
καὶ ὅσα χάραξαν τὰ χρόνια σου
τὴν καταφρόνια, τοὺς διωγμοὺς, τὰ ὁλοκαυτώματα,
λὲς κι εἶμαι ὁ μοναδικὸς ὑπεύθυνος
γιὰ τὰ σκοτάδια τῆς ἱστορίας.

«Μέμνησο», λὲς κι εἶμαι ὁ Μέγας Βασιλεὺς
καὶ πρέπει νὰ σχεδιάζω ἄγρυπνος τὴν ἐκδίκησή μου
γιατὶ γεννήθηκα θνητός.