Εκείνα τα χρόνια, ήλθαν κυνηγημένοι απ'την επανάσταση του Νάσερ
κι έμειναν (πάμπλουτοι στην Αίγυπτο)στο γιαπί του Νταόπουλου,
μια σιταποθήκη που, επί χούντας, έγινε σχολείο,
με την επιγραφή "Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών", πάνω απ’ την πόρτα.
Τους ταΐσαμε γλάρους και μια σκοτωμένη, για το τομάρι της, αλεπουδίτσα
που ψήσαμε στη βεράντα.Τους είπαμε ότι ήταν αρνάκι-έκαναν πως το πίστεψαν.

Έχουν περάσει τόσα χρόνια κι εκείνο που θυμάμαι είναι
ότι τον πιο αδύνατο και πεινασμένο τον φωνάζανε Φαρούκ.