Στους τοίχους των τσατμαδένιων σπιτιών κρέμονται οι αείμνηστοι,
αγνοώντας ότι προσωποποιούν το χρόνο
επειδή,
εντέλει,
μόνον αυτός απεικονίζεται,
σε χαμόγελα, σύννοια και τσιγκελωτούς μύστακες-
μόνον αυτός, ο αισθητής, μαθαίνει
στο παρόν,
ότι.εν μέλλοντι,
θα τον κρεμάσουν,
με μια γεύση στιφάδου στον ουρανίσκο.
Και τα παιδιά κοιτούν τους προπάππους
λέγοντας "αυτός, δεξιά, κατείχε το σπαθί του Καραϊσκάκη".
Τα πορτραίτα υπονομεύονται από δεκάδες ζεύγη ποντικών,
πίσω απ’ τον τοίχο που τον συγκροτούν καλάμια και λάσπη,
κι η εξαδέλφη Ιφιγένεια το γνωρίζει
ότι ο κίτρινος χρόνος παίρνει άπειρες πόζες
ενώ καταρρέουν, πλάι του, βασίλεια και πολιτείες,
χάνονται
μακρινά νησιά
και λιγοστεύουν οι δυνατότητες να πεταχθεί
μια πεταλούδα ή ένα αλεξιβρόχιο-
απομένουν μόνο
άσπρα, σα νέφη, όνειρα.