Κι ακούγονται μακρινά τραγούδια, σ'ένα νησί
που υπήρχε αχαρτογράφητο, θα κοιτάζω πλάι μου,
σαν να΄ναι να συντονισθούμε, όμως το ξέρω, έχεις γυρίσει
τον ημεροδείκτη πολλές σελίδες μπροστά, αυτό το κενό
είναι γεμάτο ίσκιους, διψασμένους για αίμα τράγου,
εκτός από εκείνον του Ελπήνορα που θυμίζει πεταλούδα,
φτιαγμένη
απόνα τίποτε, μια απουσία χρώματος και στατικότητας
κι οι άνθρωποι
κλαίνε σε πλατείες μακρινές, γιατί ο καιρός
γιατί το μαλλί της γριάς
οι πεθαμένοι των χαρακωμάτων
τόλμησαν να παρατήσουν τα πλατανοδάση και τη βοή των αηδονιών,
να θυμηθούν τον κυρ-Νίκο και τον καρχηδόνιο ελέφαντα που μπορεί
να αξίζει όταν χάνεται-μόνο τότε.