"Eλάτε", κραυγάζει ο χρόνος , "υπάρχει κι άλλο λαγούμι",
δεν είναι σίγουρο ότι τελειώνει η παιδική μας ηλικία
στο χαμόγελο του Τάκη του "μπούλια" ή "παναγίτσα",
του παχύσαρκου επιληπτικού που γέμιζε το σακάκι του
με εικονίτσες όλων των αγίων και με πώματα ΕΨΑ και Ταμ-ταμ.
Μπορεί το τέλος να'ναι εκείνη η απώλεια
του κεντήματος της θείας Ολυμπιάδος,
στην οδό Γάτσου
συμπεριλαμβανομένης και της αερογέφυρας
όπου υπάρχει μπάρα, πλάτους τριών εκατοστών, για ποδήλατα.
Μπορεί να κράτησε κι άλλο- πρώτη φορά
έβλεπα βραχιόλι στον αστράγαλο,
χτυπούσαν οι καμπάνες στον Άγιο Νικόλαο Πευκακίων-
ή να κρατάει ακόμη.
"Ελάτε", κραυγάζει ο καιρός .Ο Καίσαρ υπήρξεν εμπρόθεσμος,
πνίγηκε πίσω απ’ τα παλιά ψαράδικα και τον ακολούθησε
ύστερα από δυο χρόνια, στο ίδιο σημείο, ο πατέρας του,
ψάρευε, είπαν, να τον θυμάται.
Μοιάζει με του λαγού τη φωλιά, η τέταρτη διάσταση.
Μπορεί από δεκάδες σημεία να ξεπροβάλει
μια αρχή ή ένα τέλος
- κι ο παππούς
μού χάρισε μια φωτογραφία,
εικονίζεται με τους επισήμους του χωριού:
8η Δεκεμβρίου 1966 (μέρα του ναυαγίου της Φαλκονέρας),
αφιερώνει:
"Στον αγαπημένο μου εγγονό, να με θυμάται".