Ο τελευταίος που κατέβηκε απ’ τη βάρκα, ήταν ο Φιλάρετος,
ανάμεσα από φτερά γλάρων, εκεί ψηλά, πάνω απ'το βυθισμένο,
τσιμεντένιο, γερμανικό πλοίο.(Μόνον
όποιος ακούσει το επιφώνημα "πόρτααα", το ξαναβλέπει,
στον όρμο των Πευκακίων).Και φυσικά ξεχνάει να κλείσει
για να'ρθει ο επόμενος, ν'ανέβει στη "Ζωϊτσα" και ν'απογειωθεί.
Πάνω από την παλαιοχριστιανική εκκλησία της Δαμοκράτειας,
περνούν την πράσινη κουπαστή,
δοκιμάζουν τη στερεότητα των αιθέρων, τη βρίσκουν ικανοποιητική
και μένουν εκεί.
Όπως τα βράδια, ξεχνιόνταν στην ταβέρνα του Γαλάνη
κι εγώ νύσταζα, καθισμένος σ'ένα σκαλί, περιμένοντας τον πατέρα
να πει το τελευταίο "εβίβα"
και τον Αράπη να κλείσει με το "να σκάσουν οι οχτροί".
Αλλά τότε γύριζαν, κάποτε, στο σπίτι, μ'ένα γιασεμί στ'αυτί
κι ένα για την κυρά που γκρίνιαζε, στο χέρι.
Τώρα χάνονται εκεί ψηλά κι απομένουν-μεσίστιες σημαίες-
τα αγγελτήρια στους στύλους και τις μουριές, να τους θυμίζουν