Δώσε μου, Κύριε, ξανά
το παιδικό μου βλέμμα κι ένα αδαμάντινο μαχαίρι.
Να κόβω φέτες σπάνιους ουρανούς
να τους μοιράζω στους ανθρώπους
-ζώντας τε και κεκοιμημένους-
ώσπου να γίνουνε γαλάζια τα όνειρά τους
και να φυτρώσουνε στα χείλη τους τραγούδια
σαν τα κυκλάμινα στων βράχων τις σχισμές.
Στείλε μου, Κύριε,
τα, που χορταίνουν με τον ήλιο, περιστέρια
να τα'χω, στο ταξίδι μου, οδηγούς-
γνωρίζουν τον Προορισμό όσον άλλος κανένας.