Να περιμένω οφείλω το επόμενο αληθινό τραγούδι.

Θα'ναι ο πατέρας που μιλάει για τους φίλους;
Για τον κομπάρσο, αίφνης, με τα γυριστά μουστάκια
Όταν διαφήμιζε, στην τηλεόραση, το ούζο Τσάνταλη;

Τον ηρακλειώτη δημοσιογράφο, το Βενιέρη:
Στο άδειο λεωφορείο, ρώταγε τον ίδιο
"Πού να'ναι ο σκορδέμπορος ο Τσίγκρας;
Τον γνώρισα πριν από χρόνια"-
Είχε ξεχάσει τα χαρακτηριστικά.

"Τόσο λοιπόν έχω αλλάξει;"αναρωτιόταν ο πατέρας.

Μπορεί να'ρθει κι η μάνα μου, μ'ένα μαντήλι ιστορίες απ'την Κατοχή
Να τις απλώσει γύρω μας, φωνάζοντας "διαλέχτε:

Εδώ οι Ιταλοί, μαζεύουνε ραδίκια, τηγανίζουνε χελώνες
Εκεί οι Γερμανοί που κάψαν σπίτια και το Θεοξένεια

Ή η γιαγιά με τις "ακοίμητες", τις λιτανείες του μεσημεριού
Που την ακρίδα διώχνανε και φέρναν τη βροχή.

Το επόμενο μου ποίημα πρέπει
Να αναδεύεται σκληρό και ασημένιο-
Λιγάκι απόμακρο.