Με μια κιμωλία γράφω στον πίνακα τη λέξη "τίποτε" κι
ο κύριος Γκακνής οργίζεται: "Ρε χαμένο, άρπα την πατσαούρα
και σύβα το", το χαμένο είμαι εγώ.Κι όμως όλες οι εξισώσεις,
όλοι οι συλλογισμοί, στο "τίποτε" μ'οδηγούσαν,
ούτε καν στο συμβατικό μηδέν, έκοβα τότε την καρδιά μου,
ανοιχτό τριαντάφυλλο και την πρόσφερα σ'αυτούς που απελπίζονταν
και το βράδυ, μεταμφιεζόμουν σε ελάσσονα ποιητή του μεσοπολέμου
και κρεμούσα αστερισμούς στα βλέφαρα των πληγωμένων-"προσεύχου,
το απίθανο ορίζεται ως διάψαλμα, από μένα τον ίδιο, είναι η σιωπή
των άδειων βαγονιών και το θύμα δεν είναι αναίτιο αφού κάπου
καπνίζει σιωπηλός ο δολοφόνος".Το "τίποτε" είναι αδιέξοδο του μυαλού,
η καρδιά πάει μπροστά, ανάβει ένα κερί,
να φέγγει στο σκοτάδι.