Περπατώ σε μεσημβρινούς δρόμους, χούφτες γεμάτες ονόματα.
Όσοι βιάστηκαν, δεν έχουν πια την κυριότητα
ούτε των φωνημάτων και ο ήρωας της Πείνας,
σάλιωνε το μολύβι κι έγραφε δοκίμια
στα παγκάκια της Χριστιανίας, του παλαιού Όσλο.
Κι ο ακκορντεονίστας στο Καφενείον "Νέκυια" ήταν
ο ίδιος ο τυφλός ραψωδός
ο "σταφιδέμπορας" της Σμύρνης ή της Χίου ο μαστιχάς-
τρέχαμε να πάρουμε, σ'ένα κομμάτι σελιλόζα, το άσπρο σάλιο του,
γιατί όλα τα συγκλονιστικά συνέβαιναν μεσημέρι;
Τι να τα κάνω τόσα ονόματα,
χωρούν κάτω απ'την εσωτερική σκάλα ενός παλιού διωρόφου.
Αν τα απλώσεις στους δρόμους φυτρώνουν ως ακακίες,
σκιάζουν όσους κρατούν το μέτωπό τους:
"Κι εσείς εδώ-ναι
ξέρετε, είμαι κι εγώ πεθαμένος".
Ο πολιός συρραφεύς με τ'όργανο
θα γίνει μοβ, από τ'ανθάκια της Cercis siliquastrum
τουτέστιν κουτσουπιάς.