Ο Σπένσερ Τρέηση έσπασε το χέρι του νέγρου, σε μια
επιτραπέζια κόντρα, κι ύστερα, την ώρα που φύτρωναν
ιλιγγιωδώς οι κρόκοι στο σινε-REX και γεμίζαμε το στόμα
με ψιλό χαλικάκι, ανοίχτηκε στο πέλαγος, κυνηγώντας
το όνειρό του, τον ξιφία, που, όπως όλα τα όνειρα, απεδείχθη
αγκαθωτή παντιέρα στο πέλαγος, ένα τίποτε στα δικά του χέρια,
οι κρόκοι και τα γιασεμιά, δεν είναι παράξενο που μετά την
κατεδάφιση του σινεμά, ονομάσθηκε το ισόγειο της πολυκατοικίας
"Αναμνήσεις", όλοι θυμούμαστε τα καλοκαιρινά σινεμά και η
δική σου μνήμη ήταν απ'τον "Έσπερο", απ’ το γιγαντιαίο θυρωρό-
τί μνήμη, τα φωτάκια σβήνουν ένα-ένα-"αν τον πετύχω πουθενά,
θα τον φτύσω"έλεγες επί πενήντα χρόνια "να με πετάξει έξω γιατί
δεν είχα εισιτήριο, πού το πενηνταράκι εκείνα τα χρόνια;"
πενηνταράκι, οι λέξεις σβήνουν, σα φώτα σε μακρινή ακτή,
τα φτερά των καρχαριών ίσως υπάρχουν σε έλικες του εγκεφάλου,
έκανα, κάποτε, ένα ρεπορτάζ, τί απόμεινε, κοτέτσια, γκαράζ κι ασβεσταριές
κάπου μια διάτρητη αφίσα με το Μανέλη, δεν τον θυμάσαι το θυρωρό πια,
αυτό είναι σίγουρο.